اولین گام در تهیه نمونه، بریدن یك تكه از نمونه اصلی است. در این خصوص لازم است كه دیدگاه ها و نكات مورد مطالعه نیز مد نظر باشد. در مرحله اخیر به احتمال زیاد نمونه دارای حداقل دو سطح خشن بوده، ضخامت آن بسته به دستگاه و روش برشكاری است. یك اره با دندانه های ریز می تواند زبری ها و حفراتی به اندازه حدود یك میلی متر بر روی ساختار نمونه ف نرم ایجاد نماید. حداقل این عیوب در صورت استفاده از ماشین های برشكاری جرقه های یا به بكارگیری چرخ های برنده الماسه و یا سیم های گردان به همراه استفاده از دوغاب سایشی، حاصل می گردد.
انتخاب روش برش نمونه به ویژگی های آن بستگی دارد. در فصل دوم به انواع روش های برشكاری نمونه اشاره شده است.
بعد از این كه ضخامت نمونه بریده شده به 5/0 تا 3 میلی متر رسید، لازم است كه سطوح نمونه به صورت صاف و موازی درآیند. بدین منظور از ماشین های سنگ زنی، سنباده زنی و پرداخت كاری استفاده می شود. برای به حداقل رساندن عیوب ایجادی در سطح نمونه، استفاده از ساینده نرم و ریزدانه توصیه شده است. ورقه‌هایی از نمونه با سطوح موازی و به ضخامت 100 (و كمتر) در اكثر موارد با استفاده از پرداخت كاری با پودرهای ساینده ای با دانه بندی 600 بدست خواهد آمد. اگر تنها به نمونه‌ای پولكی شكل با قطر 3 میلی متر نیاز باشد، در شرایط صنعتی می توان از صفحات گردان استفاده به عمل آورد. با به كارگیری وسایلی دقیق تر و پیشرفته تر از این دست می توان به ضخامت هایی كمتر از 50 نیز دست یافت. با استفاده از چرخ های ساینده و پرداخت كاری این امر قابل حصول است.
روشی كه در آن می توان حداقل تخریب ها را در یك نمونه بدست آورد، پرداخت كردن شیمیایی است. با استفاده از این روش، برخی عیوب شناخته شده در مراحل مكانیكی آماده سازی نمونه تا حدودی از بین می رود، اما به دست آوردن سطوح موازی در نمونه مشكل به نظر می رسد. ماشین هایی كه در آن با استفاده از فرآیندهای شیمیایی می توان ضخامت را كنترل نمود، در دسترس هستند. در این دستگاه ها هر دو سطح نمونه همزمان با یك محلول خورنده پرداخت می شوند. اگر ماده نمونه زیاد باشد، كل نمونه در محلول غوطه ور شده و هیچ تلاشی برای جلوگیری از خوردگی لبه‌ها صورت نمی گیرد. به عبارت دیگر نمونه به اندازه كافی خورده شده و پرداخت میشود. بنابراین با به كارگیری این روش نیازی به تهیه نمونه های اولیه بسیار كوچك نیست.
بسیاری از روشهای اتوماتیك نیاز به یك نمونه دیسكی شكل به قطر 3 میلی متر (100/0 اینچ) دارند. یك چنین دیسكی براحتی قابل حمل است و بطور مستقیم در اكثر میكروسكوپها، حتی بدون گیره جاگیری می شود و همچنین پشتیبانی ساختاری خوبی را برای نازكترین قسمتهای قطعه مهیا می كند. گهگاهی ماده می تواند در ابتدا بصورت مفتولی به قطر mm3 (1/0 اینچ) آماده شود، نكه از آن دیسكهایی توسط ابزار برش الماسه ای جدا می شوند. اینچنین دیسك هایی معمولاص به ضخامت تقریباً 1 میلی متر (04/0 اینچ) خواهند بود و می توانند با روشهایی كه در بالا پیش از نازك سازی نهایی تشریح شد نازكتر شوند.
اما معمولاً در وسط، دیسك بشقابی می شود تا ضخامت 1 میلی متر (04/0اینچ) را در لبه های خارجی تر (كه حمل و نقل را توسط موچین آسان می كند) و كمتر از 100 میكرومتر را در مركز داشته باشد.
بشقابی كردن (Dimoling) كه زمان كمتری نسبت به نازك سازی نهایی نیاز دارد، می تواند بصورت مكانیكی با پرداخت الكتریكی و یا بمباران یونی انجام گیرد. نیازی نیست كه این بشقاب سطح پویش شده بدون خدشه ای داشته باشد بنابراین فرآیند بشقابی كردن نیازی به كنترل دقیق به عنوان نازكسازی نمونه ندارد.
سریعترین روش تهیه یك دیسك 3 میلی متری (1/0 اینچی) پانچ كردن دیسك توسط یك دستگاه فلكه كاری شعبه ای با یك قطر داخلی 3 میلی متر (1/0 اینچ) میباشد. این روش برای فات شكل پذیر (Ductile) مناسب است نه برای مواد ترد. البته صدمات غیر منتظره امكان وقوع دارد بطور مثال گزارش شده است كه دیسكهای فولادی ممكن است در قسمتهای بشقابی شده پس از پانچ شدن حاوی
باشند.
روشهای آرامتر و ظریفتر برای برش دیسك ها از ورقه ها زمان بیشتری نیاز دارد. رایجترین روشها شامل استفاده از یا برنده های میباشد.
درباره این سایت